*یادم باشه وقتی عصبی و پرخاشگر هستم دهنم رو ببندم.
در مواقع عصبانیت هر کلمه ای که از دهان خارج بشه میشه مایه ی پشیمونی و حسرت.
*یادم باشه مرگ از نَفَس هم بهم نزدیک تره. یادم باشه هر روز رو پُر زندگی کنم.یادم باشه پول و ثروتی رو که دارم استفاده کنم، ازش لذت ببرم و باهاش خیر برسونم.
*یادم باشه واسه زندگیم هدف داشته باشم و لیستِ اهدافم رو ماه به ماه بررسی و ارزیابی کنم. یادم باشه هدفِ طولانی مدت و هدفهای کوتاه مدت داشته باشم. یادم باشه موفقیت حاصل از هدفهای کوتاه مدت، برام میشن سوختِ راه. یادم باشه هدفهام دقیق و شفاف نوشته بشن. یادم باشه نداشتنِ هدف منو دیوانه می کنه و باعث میشه عینهو ارواحِ سرگردون آواره ی کوچه پس کوچه های این دنیا بشم. یادم باشه باید و باید و باید چشم انداز داشته باشم. یادم باشه یه بخشی از روز رو واسه تصویرسازی ذهنیِ رسیدن به هدفم، رویاپردازی و خیال بافی کنم. شاید باورت نشه اما من از همین امروز هدفم رو تحقق یافته حس می کنم. نوشتن و نوشتن و نوشتن...و من هر چی از نوشتن بگم کم گفتم و گزیده گفتم. دنیا دنیا عشق، دنیا دنیا حرف ناگفته تو دلم دارم که تا روزِ رفتنم از این دنیا می گم و میگم و می گم. امروز تصمیم دارم بشینم و اهدافم رو کمی بررسی کنم و بیشتر بهشون سر و سامون بدم. خدایا ازت ممنونم بخاطرِ نعمت نوشتن. خدایا ازت ممنونم بابت این داروی ازلی و ابدی. خدایا ازت ممنونم. این روزها وبلاگ می نویسم و حالم از هر زمانِ دیگه ای بهتر و شاد تره. خدایا ازتو و کائناتت هزاران بار سپاسگذارم.
