زندگیم پر از عشقه

اتفاقِ خوبِ شماره یکم:

با همسر جانم رفتیم بازار وکیل. همسر برام یه عالمه نقره هدیه گرفت و کلی اوقات جادویی با هم داشتیم.

چرا؟ چون من رو دوست داره و چی از این بالاتر که واسه خوب شدنِ حالم تمامِ تلاششو می کنه. این یعنی خودِ خوشبختی.

اتفاقِ خوبِ شماره دوم:

مامانی برا ناهار واسمون کوکوی اسفناج پخت.

چرا؟ چون مامانم هنوز هست و نفس می کشه. چون مامان هست و مهرش هنوز مستدامه. چون وقتی میرم خونه چشمم به خنده های پر از عشقِ مادرم روشن و منور می شه. خدایا ازت ممنونم.

اتفاقِ خوبِ شماره سوم:

واسه خودم یه وبلاگ درست کردم که توش فقط و فقط از نویسندگی و راه های نویسنده ی حرفه ای شدن بنویسم.

چرا؟ چون نوشتن دلیلِِ حیاتم و ننوشتن سببِ ممات منه.

رابطه های من

یادم باشه من پاشنه آشیلِش هستم. یادم باشه ناراحتی و غمِ من از پا درش میاره. یادم باشه همسرم یه آأمِ شاد و مثبته و این خیلی بی رحمیه اگه بخوام با روحیه ی افسرده و منفیِ خودم حالش رو بگیرم. یادم باشه من و اون با هم ازدواج کردیم که حالمون خوب باشه و شاد باشیم. ما ازدواج نکردیم که حالمون بد باشه. یادم باشه من آرزو داشتم همسر و همراهی فهیم و باشعور داشته باشم که بتونم کنارش امنیت و آرامش رو زندگی کنم. یادم باشه وسط این روزمره گی ها و تله های ذهنیم فراموش نکنم که رویای من محقق شده. یادم بمونه اگه میتونم طعمِ خوشبختی و رضایت و آرامش رو بچشم دلیلش بودنِ همسرمه. یادم باشه اگه یادِ خودم نیارم زود از یاد می برم. یادم باشه باید یادآوری کنم و یادآوری کنم و یادآوری کنم. یادم باشه که بعد از اومدنِ حمید بود که تونستن طعم خوشبختی و آرامش رو مزه بچشم و آروم بگیرم. یادم باشه مهمترین شخصِ زندگیم همسرمه. یادم باشه مهمترین هدفِ زندگیم باید برنامه ریزی و اقدام کردن در جهت خوشحال کردنِ همسرم باشه. یادم باشه مهمترین دلیلِ شادیِ آدمها تو زندگی ریشه در روابطِ خوب و رضایت بخش داره و نه شهرت و ثروت. یادم باشه بیش از هر هدفِ دیگه باید برای بهتر کردن روی روابطم با آدمهای زندگیم وقت بذارم و برنامه ریزی کنم. یادم بمونه روابطم تنها قطعه های ارزشمند و برگشت ناپذیر زندگیم هستن و نبود و کمبودشون با هیچ چیز جبران نمیشه. یادم باشه که هر روزط و هر روز واسه شون تلاش کنم و خلاقیت به خرج بدم. یادم باشه خلاقیت و ابتکار عمل مثل خون هست تو شریان های حیاتیِ رابطه. یادم باشه رابطه یه جاده ی دو طرفه ست. باید واسه ش فداکاری کنم. تمرکز بیش از اندازه رو فردیت و خواستن میوه های خوشمزه ی رابطه مثل خواستن همزمان خدا و خرماست. یادم باشه واسه داشتنِ یکی بهتره کمی از فردیت خودم بگذرم و این در حالیه که مزایای روابط بین فردی بسیار بیستر از حفظ استقلال و فردیت هست و در واقع در این صورت من دوباره داغرم در جهت خودخواهیِ هوشمندانه ی خودم تلاش و کسب سود می کنم. پس بهتره که یادت بمونه توی این روابط تو چیزی از دست نمیدی بلکه قطعا دستاوردهای روابط بین فردی اونهم از نوعِ خانوادگیش بسیار بیشتر و سودمندتر از اون چیزی هست که تو در رابطه با خودت و در دنیای فردیتهای خودت به دست میاری.